Opa zijn is een feest
Door de ogen van Fred
Aan positiviteit en humor ontbreekt het de goedlachse Fred (53) niet. De ‘sluipmoordenaar’ glaucoom, zoals hij zijn oogaandoening noemt, heeft in tien jaar tijd zijn zicht beperkt tot een mistige waas. “In eerste instantie had ik niks door, totdat ik ineens in het laatste stadium zat. Met twee keer per dag druppelen is mijn zicht nu stabiel.” In de tien jaar tijd dat Fred worstelt met zijn zicht wordt kleinzoon Jordy geboren.
Na een periode van zoeken, accepteren en revalideren pakt Fred zijn dagelijks leven weer op. Jordy is dan ongeveer acht jaar oud. Hem vertellen dat opa niet goed meer ziet blijkt voor Jordy helemaal geen probleem. “Kinderen passen zich heel snel aan. Op eigen initiatief helpt hij me, voor hem is het heel gewoon om mij de weg te wijzen of me te behoeden voor rondslingerend speelgoed. Het mooie aan kinderen is dat ze veel makkelijker de situatie accepteren. Er zit nog geen hele denkmachine achter.”
Opa zijn brengt Fred veel plezier. Zijn vrouw en hij passen dan ook elke donderdag op en iedere week is dat een feest. “Bij ons mag alles. Jordy komt lunchen uit school, neemt een vriendje mee en vertelt mij snel even wie hij bij zich heeft. Dat zie ik namelijk niet meteen in één oogopslag. Inmiddels ken ik zijn vriendjes wel, maar het is fijn dat hij het me vertelt. Bij opa en oma mogen ze de huiskamer verbouwen, geen beperkingen opleggen omdat opa niet goed ziet”, meent Fred. Hij vindt alles leuk.
Ons huis moet een veilig en leuk toevluchtsoord zijn voor Jordy, dat heb ik zelf ook mee gekregen van mijn grootouders. Dat ik af en toe languit op de grond lig kan me niks schelen.
Kinderen worden snel groter, maar Fred zijn zicht wordt niet beter. “Als voormalig wetenschapper blijf ik experimenteren”, vertelt hij. Dus om de veranderingen in het gezicht van zijn kleinzoon goed te kunnen zien bestudeert hij foto’s. “Foto’s kan ik goed bekijken, daar zit niet van alles omheen. Even inzoomen en ik weet precies hoe Jordy of iemand anders eruit ziet. Ik maak veel gebruik van bijvoorbeeld Facebook om te zien hoe mijn collega’s eruit zien. Heel handig.”
Fred kan zijn kleinzoon op alle fronten volgen en is helemaal op de hoogte van de dingen die een jongen van tien jaar leuk vindt. “Mijn beperking is geen beperking voor het opa-schap. Ik sta langs de voetballijn en juich even hard mee als mijn vrouw. Ook al kan ik de andere kant van het veld niet zien. Onlangs werd zijn team kampioen, ik deelde mee in de euforie en beleef de emotie. Misschien nog wel meer dan anderen. Op een later moment nemen Jordy en ik dan nog even de wedstrijd door. Een stukje extra belevenis voor ons samen, maar dan achteraf.”
