Voelen is voor mij de beste manier om te leren

Door de ogen van Mike

 

Mike (16) begon na de zomer van 2018 met de bakkersopleiding. Op dit moment loopt hij stage bij een broodbakker in zijn woonplaats. Mike heeft het syndroom van Wolfram en ziet links niets meer, rechts nog ongeveer 5 procent. “Voelen is voor mij de beste manier om te leren.”

Mike volgt de bakkersopleiding in het centrum van Amsterdam en reist samen met een klasgenoot uit zijn dorp, iedere dag vanuit Noord-Holland naar de hoofdstad. Zijn taststok heeft hij altijd bij zich. ”Ik heb voordat de lessen begonnen een paar keer geoefend, want in de spits is het knap druk in de trein en de tram en dan is het fijn als je de weg weet.”

Voor zijn school is het niet de eerste keer dat ze een slechtziende student hebben, vertelt Mike. ”Een paar jaar geleden is hier een slechtziend meisje geweest dat de opleiding heeft afgerond . Mijn school staat er heel erg voor open om mij het bakkersvak te leren.” Lesmateriaal is helemaal digitaal, dus Mike kan alles uitvergroten. Eén dag per week staan hij en zijn klasgenoten in de winkel van school waar alle schoolbaksels worden verkocht. Dat gaat allemaal prima volgens Mike, omdat alles heeft een vaste plek heeft.

Foto: Mike van Brenk aan het werk in de bakkerij

Vooral voelen

In zijn eerste jaar leert Mike vooral hoe je brooddeeg, brood en broodjes maakt. Het daadwerkelijke bakken in de oven leert hij volgend jaar. Om deeg te kunnen maken begint hij met het wegen. Mike legt uit hoe hij dat aanpakt: ”Ik zit er gewoon heel dicht op, dan kan ik de getallen lezen.” Om de portiegrootte van de bolletjes te kunnen bepalen werkt hij op zijn gevoel. “We hebben voorbeelden waaraan je de afmeting kunt voelen. Maar de docenten helpen me er ook goed bij. De docent staat heel dicht bij me, pakt mijn hand, steekt een bolletje deeg af en vraagt dan aan mij of ik voel hoe groot het bolletje is.”

Ook de deeguitrolmachine is voor Mike geen obstakel. “Op het apparaat zit een beveiliging, als je er te ver met je hand in gaat dan slaat hij af. De docent pakt mijn hand en laat me voelen in de machine waar dat punt precies zit. We oefenen dat net zo lang tot ik het precies weet. Daarna vertrouwt hij op mij en mag ik zelfstandig werken.” Op deze manier heeft Mike ook geleerd croissantjes te maken. De lapjes deeg zijn mooi gelijk van grootte omdat hij ze eerst door de deegrolmachine heeft gehaald en vervolgens oprolt. “De docenten staan bij de praktijklessen vaak dicht bij me. In het begin was het wel wennen dat ze vaak mijn hand pakken, maar voelen is echt de beste manier om te leren hoe je het moet doen.”

Mijn school staat er heel erg voor open om mij het bakkersvak te leren.



Sinds februari loopt Mike ook een dag in de week stage. Die stage was trouwens zo gevonden! Zijn moeder had een oproep op Facebook geplaatst en binnen no time was er een bakker uit het dorp waar hij woont die interesse toonde. Werken met een stagiaire met een visuele beperking is zelfs voor de eigenaar geen gesneden koek. "Toen duidelijk werd dat we Mike de plek gingen geven hier, hebben we geoefend met onze ogen dicht", vertelt de bakker. "Maar dat is nog best wel lastig. Dan merk je hoe gemakkelijk het is dat je iets ziet." "Maar Mike heeft er al duidelijk gevoel voor", zegt de bakker trots. Zoals voor meer slechtzienden en blinden geldt, zijn Mikes gehoor en tastzin bovengemiddeld goed ontwikkeld. "Je moet je andere zintuigen gebruiken", vertelt hij. "Je moet je oren gebruiken en je gevoel, maar het is wel te doen.”

Mike doet dus alles op de tast, wat in een bakkerij voor gevaarlijke situaties kan zorgen. Witte kadetjes, bruine bollen en stokbroden kneedt hij in moordend tempo, maar de gloeiendhete oven blijft voorlopig verboden terrein. "Dat is lastig nog, want je kunt moeilijk gaan voelen waar de oven is, want dan heb je je al verbrand." Of Mike ooit zijn eigen bakkerij begint, weet hij nog niet. "Ik wil nu gewoon graag meedraaien in de bakkerij."