Door de ogen van Maaike

Foto van Maaike in oranje jas op de skipiste

 

Maaike (41) skiet het liefst in volle vaart de berg af. Met de wind suizend in haar oren en de sneeuw die onder haar skies door glijdt voelt ze zich vrij. Ze heeft talent en wint als Alpine Ski Racer de ene na de andere medaille. En dat terwijl ze bijna niets kan zien.

 

Maaike werkte op de openhartafdeling van een ziekenhuis. Toen ze 28 was werd ze van de ene op de andere dag slechtziend. Het bleek een oogzenuwontsteking. Volgens haar arts zou ze binnen twee jaar haar zicht weer terugkrijgen. Helaas volgden er meer oogzenuwontstekingen en na de laatste, eind 2017, bleef nog slechts 2% zicht over, door een rietje.

 

In 2011 startte Maaike haar revalidatie bij ’t Loo Erf, een revalidatiecentrum voor mensen met een visuele beperking. ‘Ik heb veel steun aan mijn vrienden van daar. We komen ieder half jaar bij elkaar. En dat is nodig; om tussen mensen te zijn die hetzelfde meemaken als jij. Om te beseffen dat je niet de enige bent.’

Een vriendin opperde het idee om met een groep mensen met een visuele beperking op skivakantie te gaan. Dat leek haar niets maar toch ging Maaike in 2014 mee en bleek talent te hebben. Binnen een week stond ze op de rode piste. In Nederland wilde ze doorgaan met skiën, en er mocht meteen een tandje bij: het werd slalommen. ‘Dat ging zo goed dat ik ben gescout. Ik ben nu internationaal wedstrijdskiër en sta in de top 10 van de wereldranglijst.’

‘Skiën betekent voor mij vrijheid. Genieten. Als ik ski denk ik nergens anders aan.’ Maaike skiet met een buddy, die gaat voorop en via een microfoon en een oortje communiceren ze met elkaar. ‘Mijn buddy vertelt precies hoe de piste eruit ziet en welke combinaties eraan komen in de slalom. We skiën samen, maar ook weer los van elkaar, want we zitten niet aan elkaar vast. Dus ik voel me vrij.’

Foto van Maaike in ski-uitrusting op de piste

 

Veel mensen zijn verbaasd om te horen dat je kunt skiën met een visuele beperking, zeker op topniveau. ‘Dat begrijp ik wel. Mensen hebben geen realistisch beeld van hoe het is om een visuele beperking te hebben. Het is heel moeilijk om je voor te stellen wat een ander kan zien. Ik weet ook niet wat mijn slechtziende vrienden precies zien. Dat verschilt per persoon.’

 

Het was voor Maaike ook moeilijk om haar slechtziendheid te accepteren. Even snel iets doen ging niet meer, want de kleinste taken kosten veel meer tijd en moeite als je bijna niets ziet. ‘Mijn stok pakken en daarmee laten zien dat ik niet meer kon zien was moeilijk. Maar wat ik dacht dat mij zwakte was, is nu mijn kracht. Ik geniet meer van het leven dan voorheen. Van de kleine dingen; van de zon op mijn huid, de geur na een regenbui, vogels die fluiten.’

 

En de toekomst? Die ziet Maaike vol ambitie tegemoet. ‘Mijn droom is om in 2022 goud te winnen op de Paralympische Winterspelen. Ik wil mensen inspireren, mensen die niet alles eruit halen wat erin zit. Een visuele beperking is niet het einde van de wereld. Het is een keuze hoe je ermee omgaat, je moet zelf je leven tot een feestje maken. In het begin kan je dat niet, het heeft tijd nodig. Sommige mensen komen er helemaal niet aan toe.’