Geen zicht, wel inzicht

Door de ogen van Ellen

Ellen is beleidsmedewerker research bij Visio. Ze is moeder, sporter en blogger. En ze is blind. Voor 'Door de ogen van' schreef ze een column.

Ik zie het zelf vaak staan op LinkedIn. De herinnering om iemand te feliciteren met zijn of haar werkjubileum. Toch was ik verrast ineens een aantal mailtjes met felicitaties te ontvangen. De herinnering om iemand te feliciteren met zijn of haar werkjubileum. Toch was ik verrast ineens een aantal mailtjes met felicitaties te ontvangen.

Eén van de felicitaties kwam van iemand die ik leerde kennen aan het begin van mijn werkzame leven. Hij verzorgde de cursussen voor de trainees. Ik was een van die trainees bij het ministerie, die toen trouwens nog gewoon starters heetten. 

We wisselden per mail wat nieuwtjes en herinneringen uit. Een daarvan wil ik jullie niet onthouden. Ik was zelf namelijk behoorlijk verbaasd over de manier waarop in mijzelf destijds introduceerde. In het voorstelrondje op de eerste cursusdag had ik gezegd: "Ik ben Ellen. Ik ben wel blind maar niet dom."

Zoiets zou ik nu niet zo snel meer zeggen. Sterker nog ik zeg vaak helemaal niks over het ontbreken van mijn zicht tijdens een kennismakingsrondje. Waarbij je ontbreken van zicht vooral niet moet verwarren met ontbreken van inzicht. Ik zit aan tafel als professional met kennis van zaken. Het gaat om de inhoud. Dat ik toevallig niet kan zien, doet niet ter zake. Net zomin  doet het er iets toe of de voorzitter van het overleg overgewicht heeft.

Voor mij is werken zonder gezichtsvermogen gewoon werken. Het gaat om het resultaat dat je levert, maakt niet uit hoe je dat doet. Ik weet na al die jaren werkervaring heel goed wat wel en niet uitvoerbaar of organiseerbaar is. Stiekem denk ik zelfs dat er ook werkzaamheden zijn waar ik juist beter in ben dan mijn ziende collega’s. Ik vraag me wel af of mijn collega's en leidinggevenden hierbij stilstaan.

In de jaren 90 studeerde ik gezondheidswetenschappen in Maastricht. Destijds een van de eerste universiteiten waar gewerkt werd met het probleemgestuurd onderwijs. In onderwijsgroepen werd aan de hand van casuïstiek de bestudeerde theorie besproken. Voor mij heel handig. Lang niet alle studieboeken waren in een voor mij leesbare vorm beschikbaar en zo kreeg ik toch een samenvatting van wat er bestudeerd was. Nog dagelijks profiteer ik van de vaardigheid om ergens snel de hoofdlijn uit te halen en te onthouden. Omdat lezen bij mij langzamer gaat dan bij mijn ziende collega’s blijft dit een werkzame strategie. Alhoewel ik me afvraag of strategie wel het goede woord is hier. Het gaat meer over het maken van de goede keuze. Inzicht dus!